1. استفهام تقریری، عبد = حضرت محمد صلی الله علیه و آله : یعنى خداوند او را در مقابل خطر دشمن محافظت مى‏کند،

«وَ یُخَوِّفُونَکَ‏» اى محمد! «بِالَّذِینَ مِنْ دُونِهِ‏» کفار آن حضرت را از بتها و اوثانى که عبادت مى‏کردند مى‏ترساندند، زیرا که مى‏گفتند: اى محمد ما مى‏ترسیم که خدایان تو را هلاک کنند. «قتاده، سدى، و ابن زید»

2. «خالد» از طرف پیغمبر صلی الله علیه و آله مأمور شد که برود و بتها را بشکند، چون آمد، و بت پرستان به وى گفتند: اى خالد بپرهیز از خشم بتها که خشم ایشان سخت است، ولى خالد ترتیب اثر نداده و با تبر آنها را خرد کرده و به زمین ریخت و گفت: کفران باد بر شما نه سبحان، سبحان بر آن که شما را اهانت کند چه این که خدا را مى‏بینم که شما را اهانت کرده است.

1. کسی را خداوند به واسطه‌ی کفر و گناهانش از طریق بهشت گمراه کند، کسى نخواهد بود که او را بسوى بهشت رهنمون باشد.

2. آن را که خداوند وصف کرده که گمراه است زمانى که گمراه شود از راه حق پس براى او کسى نخواهد بود که به عنوان هادى نامیده شود.

3. هر که را خداوند از بهره‏هاى هدایت محروم کند براى او کسى بهره‏اى نخواهد رساند.

1.  هر که را خداوند به راه بهشت هدایت کند، هیچ کس نمى‏تواند او را از آن باز دارد.

2. قیل: کسی که خدا او را هدایت کند و هدایت شود، احدی قادر به بازداشتن او  از هدایت نیست.

3. قیل: کسی که شایسته‌ی هدایت‌های افزون شود، تأثیر وسواس از او برداشته می‌شود.